Według Jeana Baudrillarda ciało jest najpiękniejszym przedmiotem konsumpcji. W Społeczeństwie konsumpcyjnym pisze: „Pośród całej masy przedmiotów konsumpcyjnych istnieje jednak przedmiot piękniejszy, drogocenniejszy i wspanialszy od wszystkich innych, przedmiot naładowany jeszcze liczniejszymi konotacjami niż samochód, choć ten obejmuje je prawie wszystkie: jest nim CIAŁO”. Można je postrzegać w dwojaki sposób: jako kapitał lub fetysz. W takiej optyce ciało jawi się jako inwestycja oraz obiekt świadomego wywyższenia. Filozof podkreśla także, że praktycznie zawsze jest to ciało kobiety Z podobnymi opiniami można spotkać się w artykule Duże jest piękne. Kira Cochrane przytacza zdanie psychoanalityków Susie Orbach: „wiele ze zdjęć prezentowanych w kolorowych magazynach sprowadzają kobiety do roli przedmiotu. Wolałabym, aby te kobiety coś robiły, zamiast po prostu gapić się w obiektyw” oraz Ann Stewart: „Świat mody potrafi być fascynujący, ale kobiety, które widzimy w magazynach i na wybiegach to często rodzaj armii klonów. Wszystkie wyglądają tak samo, zredukowane do roli wieszaków na ubrania, takie przedmioty doskonałe”. Baudrillard pisze także, że współcześnie status ciała stał się faktem kulturowym, mitem objawiającym się w kulcie higieny, dietetyki, terapii oraz obsesji na punkcie młodości, elegancji, męskości, kobiecości, zabiegów kosmetycznych i diet. Podkreśla także, że ciało zajęło miejsce duszy zarówno pod względem roli moralnej, jak i ideologicznej.
Baudrillard w swojej refleksji o uprzedmiotowieniu ciała (nie człowieka, lecz właśnie ciała), powołuje się na artykuł Tajemne klucze do własnego Ciała – klucze otwierające podwoje do życia bez kompleksów zamieszczony w magazynie „Elle”. Wzorem Francuza, wykorzystam artykuły z polskiej wersji tego pisma i porównam następujące teksty: Ty też jesteś sexy Magdaleny Jankowskiej i Angeli Ralph z marca 2005 roku oraz Zmienia się kanon piękna z maja 2010 roku.
Autor: Ewa Iwańska
Komentarze